Στένεψαν τα µαντέµατα στου φλιτζανιού τον πάτο
Μείνανε οι σκέψεις σου αδειανές, δεν πάνε παρακάτω
Δε σου `µεινε παράθυρο, κρεβάτι να χωρέσεις
Και µες την υψικάµινο πετάς χαµένες σκέψεις

Της γης µια λεπτοµέρεια, του σύµπαντος µια τρίχα
Κι εγώ τον κόσµο νόµιζα στα πόδια µου πως είχα
Πρέπει να ψάχνεις τα πολλά, µα να χωράς στα λίγα
Να `ναι η στεριά στα µακρινά, στα κοντινά η πυξίδα

Κάθισε πιες ένα κρασί, ας τη σιωπή να ηχήσει
Να πει για αυτά που δεν µπορεί το σώµα να αποκτήσει
Βγάλε απ’ τη στάχτη σου φωτιά, δως µου και µένα λίγη
Να ζεσταθούν τα σωθικά, να πάρουν την ευθύνη

Της γης µια λεπτοµέρεια, του σύµπαντος µια τρίχα
Κι εγώ τον κόσµο νόµιζα στα πόδια µου πως είχα
Πρέπει να ψάχνεις τα πολλά, µα να χωράς στα λίγα
Να `ναι η στεριά στα µακρινά, στα κοντινά η πυξίδα