Στένεψαν τα μαντέµατα στου φλιτζανιού τον πάτο
μείνανε οι σκέψεις σου αδειανές, δεν πάνε παρακάτω.
Δε σου `μεινε παράθυρο, κρεβάτι να χωρέσεις
και µες την υψικάμινο πετάς χαμένες σκέψεις.

Της γης µια λεπτομέρεια, του σύμπαντος µια τρίχα
κι εγώ τον κόσμο νόμιζα στα πόδια µου πως είχα.
Πρέπει να ψάχνεις τα πολλά, µα να χωράς στα λίγα
να `ναι η στεριά στα µακρινά, στα κοντινά η πυξίδα.

Κάθισε πιες ένα κρασί, ας τη σιωπή να ηχήσει
να πει για αυτά που δεν μπορεί το σώμα να αποκτήσει.
Βγάλε απ’ τη στάχτη σου φωτιά, δως µου και µένα λίγη
να ζεσταθούν τα σωθικά, να πάρουν την ευθύνη.

Της γης µια λεπτομέρεια, του σύμπαντος µια τρίχα
κι εγώ τον κόσμο νόμιζα στα πόδια µου πως είχα.
Πρέπει να ψάχνεις τα πολλά, µα να χωράς στα λίγα
να `ναι η στεριά στα µακρινά, στα κοντινά η πυξίδα.