Από τη Γη ως τον ουρανό κι απ’ την αυγή ως τη μαύρη δύση
Κι από την γέννηση σαν `ρθει πάλι στο θάνατο θα σμίξει
Όλα τ΄αστέρια τα μετράει στα δυο του πόδια μόνο στέκει
Κι αν το ρωτήσεις θα σου πει πως όλα τα κατέχει

Όλες τις γλώσσες τις μιλάει μα τις σιωπές δεν τις αντέχει
Κι απ’ το κορμί του πιο βαθιά πάντοτε έναν πόνο έχει
Στις λύπες του δεν τραγουδάει σε μια γωνιά μόνο δακρύζει
Και στις χαρές του αν το δεις θηρίο που γρυλίζει

Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό; Είναι άγριο και δεν ημερώνει
Μα απ’ όλα τα άγρια της Γης είναι το μόνο που δαγκώνει
Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό; Σαν το κοιτώ πάντα φοβάμαι
Και μιας και μοιάζουμε πολύ στις ερημιές μόνη κοιμάμαι