Συρματοπλέγματα βαριά που μας χωρίζουν
Δεν έχουν πρόσωπο, ούτε χρώμα και μορφή
Και είναι άδεια η φυλακή πως να σε λύσουν
Δεν έχει σώμα και κορμί μα είναι πληγή

Χιλιάδες κύματα τα όνειρα θερίζουν
Σε μαύρα πέπλα αποκοιμούνται οι προσευχές
Σε κούφια λόγια τα μωρά τους νανουρίζουν
Όλες οι μάνες που ξαγρύπνησαν χλωμές

Κοιμήσου ανάσα μου ο κόσμος ξημερώνει
Και θα ανοίξει και για `μας αυτή η αγκαλιά
Κοιμήσου αστέρι μου και φτάνουμε στο τέρμα
Είμαστε οι ξένοι στων αγίων τη γειτονιά