Είν’ τα τσιγάρα μου στριφτά και τα σοκάκια όλα αδειανά
Και μια αχτίδα από φως φωνάζει είσαι ζωντανός
Από το αχ ως το γιατί ατέλειωτη η διαδρομή μας
Σε κάθε στάση μας κοιτάει μια κρυφοκλαίει κια μια γελάει με τη σιωπή μας

Είναι η τσάντα μου αδειανή δεν έχει πιόμα ούτε φαί
Και αφού είναι αίθριος ο καιρός δόξα λέω να `χει ο θεός
Εφήμεροι περαστικοί μια καταιγίδα η ζωή μας
Που μας ξεπλένει από το χθες καινούρια μέρα ήρθε και δες είναι δική μας

Είναι τα ρούχα μου παλιά και η τσέπη μου άδεια από λεφτά
Κι ο Ξένιος Δίας δυστυχώς είναι από χρόνια πια νεκρός
Τριγύρω μου όλοι οι πεζοί χωρίς μιλιά με προσπερνούνε
Κι είναι τα πλούτη τους πολλά μ’ όλης της γης τα αγαθά θε να θαφτούνε