Κοίτα πως μοιάζουνε τα χείλη μου με στάχυα
Γέρνουν θλιμμένα στης ανάμνησης το φως
Φύτρωσαν πάνω στου προσώπου μου τα βράχια
και τα σαλεύει ένας αέρας φονικός
Είν’ η ανάσα σου οπλισμένη με συμπόνια
Μόνο απο λύπηση μου δίνεις τα φιλιά σου
Δεν έχω πια της περηφάνιας τα γαλόνια
κι οσα ζουν μέσα μου ξανά δε θα μονοιάσουν
Ρίχνω τον χρόνο σαν νερό σε κάθε σκέψη
Έτσι μου μάθανε να σβήνω τις πληγές
Μα η φωτιά αν το θελήσει θα χορέψει
όσα ποτάμια κι αν κυλήσουν εποχές
Κοίτα με πως κρατώ τα βλέφαρα για ασπίδες
με προστατεύουνε να μη σε δω που φεύγεις
Ποτέ δεν ένιωσες τα χέρια μου πατρίδες
γίνομαι δίλημμα μα δε με επιλέγεις.