Η συνισταμένη των ανεκπλήρωτων, καταπιεσμένων
και ανέκφραστων εαυτών μας αποτελεί το υποσυνείδητο.
Δυνάμεις συχνά αντίρροπες έρπονται μέσα μας
και μας ανακατεύουν το στομάχι.
Τις απωθούμε όσο πιο μακριά μπορούμε.
Στο διάστημα αν γίνεται. Γιατί αλλιώς είναι το φίδι στη γη
κι αλλιώς στον ουρανό.
Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι Έλληνες
που πέταξαν τόσα ερπετά εκεί ψηλά.
Όμως ακόμα κι εκεί παραμένουν μια αδάμαστη
εκρηκτική ύλη που κοιμάται ανήσυχα
κάτω από τα επιφανειακά πέπλα του χαρακτήρα μας.
Αυτά εννοούσε η Αρετή όταν μου έλεγε
ότι μισεί τα λευκά σεντόνια. Όχι του νοσοκομείου. Όχι.
Το ξέρω γιατί τα ίδια ακριβώς σεντόνια
σκεπάζουν κι εμένα.
Σπάσαμε την αγάπη μας σε αστέρια και την σκορπίσαμε στον ουρανό.
Κι εκείνα βρήκαν το ένα το άλλο και στάθηκαν πλάι πλάι.
Κι όταν αποφασίσαμε επιτέλους να τα αφήσουμε να λάμψουν,
μας πρόλαβε ένα από τα ερπετά που κρυβόταν εκεί κοντά.
Ο καρκίνος.