Το νεράτζι είναι πικρό. Μα κάνει καλό γλυκό.
«Η σελήνη είναι το μαργαριτάρι του ουρανού», είπε ο Σαίξπηρ.
Την ίδια στιγμή ο Γαλιλαίος έλεγε «η σελήνη είναι μια μάζα βλογιοκομμένη
με βράχια και κρατήρες».
Όχι, δεν ξεφεύγω απ’ το θέμα. Άλλωστε καμία σκέψη δεν είναι περιττή.
Το αντίθετο μάλιστα. Τίποτα πιο χρήσιμο από το άχρηστο.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος αντιθέσεις.
Κι ο άνθρωπος ως κομμάτι του κόσμου κουβαλά αυτές τις αντιθέσεις.
Ο έρωτας για παράδειγμα είναι σπλάχνο της φτώχειας
και του πλούτου. Παράνομο, όμορφο και καταζητούμενο.
Ένας διαρκής πόλεμος είναι η ζωή.
Η πραγματικότητα μόλις που σε βοηθά ν’ ανασάνεις. Για να επιζήσεις
χρησιμοποιείς τη φαντασία. Η βασικότερη φαντασίωση είναι
οτι ο άλλος σε καταλαβαίνει. Ότι η ζέστη που νιώθει είναι
απ’ την πυρά που φλέγεσαι.
Και πορεύεσαι φλεγόμενος σκορπώντας τη θέρμη σου στο κρύο σύμπαν
και ο άλλος στο δικό του παράλληλο. Οι παράλληλοι δε συντυχαίνουν
αλλά το σύμπαν διατηρεί τη θερμοκρασία του
και η ζωή συνεχίζεται. Και το όνειρο συνεχίζεται.
«Πρέπει να είσαι ξύπνιος για να μπορείς να διηγηθείς το όνειρό σου»
μου είπε μια νύχτα και έσταξε μια δροσερή φωτιά στο μαξιλάρι μου.