Πολλά τα δέντρα.
Πολλοί κι οι κεραυνοί που τα χτυπάνε και τ’ αφήνουν μισά.
Επτά μηνών έγκυος κι αστεφάνωτη η μάνα μου, την ώρα που κεντούσε
τα σπάργανά μου έμαθε για τη σύλληψη, το βασανισμό
και τη δολοφονία του πατέρα μου στους στάβλους του Μπαντουβά.
Τρύπησε με τη βελόνα το δάχτυλό της κι έγραψε με αίμα επάνω τους
τη λέξη «αρετή». Την αρετή του αντρός που μάχεται μέχρι τέλους
για να αλλάξει τον κόσμο. Ξημερώματα της μεθεπόμενης μέρας
θα `ταν τα γενέθλια του πατέρα. Γέμισαν τα πόδια της νερά
και ήρθα στη ζωή, βιαστικά, σαν ιερός οιωνός.
Ταύρος ήταν το παρατσούκλι του πατέρα. Το όνομα
και την κληρονομιά του μου χρέωσαν η μοίρα και η μάνα μου,
η Καίτη Χωραφά, μοδίστρα στο επάγγελμα.
Γεμάτο κουρέλια και κλωστές το σπίτι μας.
Και η ζωή μας.
Πολέμησα σε κάθε γωνιά της γης και πλήρωσα κάθε τίμημα
πνίγοντας το λιοντάρι και το φίδι και κάθε μέσα μου θεριό.
Πριν όμως ξαστερώσει το 1992 είδαμε με τους συντρόφους
το κόκκινο λάβαρο σε υποστολή. Στη θέση του ανέβηκε μια σημαία
που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε. Ο κόσμος πήρε μια ρότα αλλιώτικη.
Αρρωστήσαμε.
Είμαι ο Αριστείδης Γιατρουδάκης, γεννημένος το 1948 στη Θέρισσο
της Κρήτης, γιος του Αριστείδη Γιατρουδάκη από την αντάρτικη ομάδα
του Ποδιά.
Μάζεψα τα παλιά μου ρούχα μαζί με τις ιδέες και τους αγώνες
σε ένα σωρό και τα έκαψα. Άφησα όμως δίπλα τους
τα καινούρια να πάρουν μυρωδιά απ’ την κάπνα.
Γιατί σε κανέναν αγώνα δεν υπάρχει τέλος. Μόνο αλλαγές.
Αλλαγές στα όπλα.
Αφήνω το μαχαίρι, χαϊδεύω το δοξάρι και τραγουδώ.