Συμπλεγματική η ανθρωπότητα.
Κατάφορη από τις αμαρτίες παλαιών και νέων δογμάτων.
Μας αφήνει εκτεθειμένους σε ασήμαντα συμβάντα
που απλώς καταγράφουμε για να σκαλίζεται η επιφάνεια μας.
Ίσα ίσα να ταράζονται τα νερά και να αφρίζουν.
Υπάρχει όμως κι ένας βυθός που φωνάζει.
Που περιμένει κι αυτός να σμιλευτεί.
Εκεί μέσα, όλοι μας ανεξαιρέτως,
κλωσσάμε μια τόσο δα μικρή ιδιαιτερότητα.
Χρέος μας είναι να κάνουμε το παν
ώστε ο υποψήφιος νεοσσός να σπάσει το τσόφλι του.
Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στους προγόνους μας
και σ’ αυτούς που δε γεννήθηκαν ακόμα.
Στην οδό Καζαντζάκη μεγάλωσα. Ένα από αυτά
που έμαθα από εκείνον είναι και τούτο:
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μοναχός μου
θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω».