Ο Θάνατος δεν ξεγελιέται. Μήτε η ζωή.
Μας παρατηρούν και μας δικάζουν μέρα τη μέρα, σιωπηλά
τα δύο τούτα αδέρφια. Όσοι προσπαθούν να ξεγελάσουν
τη ζωή ή τον θάνατο τιμωρούνται να κουβαλούν τον βράχο
σαν τον Σίσυφο. Κι ο βράχος είναι μαύρος. Φτιαγμένος απο σκοτάδι.
Μέσα του κρύβονται θυμοί, παράπονα, ενοχές, φόβοι.
Γι’ αυτούς όμως που κοιτάζουν στα μάτια τη ζωή και τον θάνατο
υπάρχει μια διαφορά. Κάθε φορά που σέρνουν τον βράχο
στην κορυφή, τον βαστάνε γερά και τον βλέπει
ο κόσμος όλος.
Κι ένας αέρας φυσά γεννημένος από την επαφή και το μοίρασμα
με τους άλλους. Ένας αέρας που σιγά σιγά ελαφρώνει τον βράχο.
Ώσπου γίνεται μπαλόνι κι ανεβαίνει ψηλά. Και σκάει.
Κι από μέσα του χύνεται ψωμί άσπρο και κόκκινο κρασί
που γεμίζει τα πιάτα και τα ποτήρια μας.
Δεν περιμένω να αναστηθούν οι νεκροί που σμίλεψαν
τη σκέψη μου. Που φαγώθηκαν σαν τ’ απαλό ψωμί
μια συνηθισμένη Παρασκευή.
Περιμένω όμως ο καθένας το δικό του κομμάτι να το γεύεται.
Να παίρνει το μερτικό του στην ευθύνη και στον μόχθο.
Αυτό που του αναλογεί.
Η ανάθεση είναι λιποταξία.