Το εγώ είναι λάβα βαθιά χωμένη στις ρίζες των βουνών
που σε πλακώνουν. Τα σπρώχνεις με τα χέρια και τα πόδια
αλλά τα τραβάς με τον νου.
Εμένα ο λογισμός μου σαν τη μύγα κάθεται πάντα
στις βρωμερές επιφάνειες. Κι όλες οι μνήμες, οι νότες, οι λέξεις
γίνονται ερωτηματικά που χορεύουν στο κεφάλι μου. Είναι οι ώρες
που ολάκερη η άβυσσος έρχεται να με συντροφέψει.
Αυτό είναι μοναξιά.
Την Αρετή, τη θυγατέρα του Μανώλη του Αντρουλή τη λάτρεψα.
Μ’ αγάπησε κι εκείνη. Ήμασταν όμως κι οι δυο αποφασισμένοι
να σφάζουμε το ερωτοπούλι ξανά και ξανά μπροστά
στο μεγάλο φτερούγισμα.
Ύστερα έρχονταν εκείνες οι μέρες που διπλοξημέρωναν.
Μια απ’ τον ήλιο και μια από την αντάμωσή μας.
Τα λόγια απλώνονταν σαν ιώδιο πάνω στις πληγές.
Ώσπου να έρθει ξανά ο καινούριος τραυματοποιός.
Εγώ.