Ο ήλιος πάνω απ’ την Παροναξία
το πρώτο φως της ημέρας σκορπά
κι αυτό που `χει και σήμερα αξία
είν’ ένας έρωτας κρυφός που σιωπά.

Προσμένω να φτάσεις στα βυσσινί ντυμένη
ωραία δασκάλα με καστανά μαλλιά
η τάξη με λίγα παιδιά σε περιμένει
κι εγώ μετράω του χωριού σκαλιά.

Το βυσσινί σου φόρεμα ανεμίζει
καθώς λευκά ανεβαίνεις σκαλιά
κι από τον πόθο η ψυχή ραγίζει
γίνεται θρυμματισμένα γυαλιά.

Μα εσύ βιαστική πας τη μέρα για ν’ αδράξεις
και γράμματα, χρονολογίες κι αριθμούς
στα λίγα παιδάκια της τάξης να διδάξεις
κι ας ζει η σκέψη μου με στεναγμούς.

Σε τούτο το νησί κυλά ο χρόνος
σαν βάρκα που `χει σβηστή μηχανή
εδώ ο μόνος γίνεται πιο μόνος
πνίγει τον έρωτα να μη φανεί.

Μα κι αν δεν το φέρει ωραία μου δασκάλα
η τύχη ν’ αλλάξουμε έστω μια ματιά
ζεστή θα `ναι η θέα σου σαν βρασμένο γάλα
καθώς θα ανεβαίνεις τα σκαλιά.

Κι αν δεν καταφέρει ποτέ να ανταμώσει
το βλέμμα μου με τη δική σου τη ματιά
στη ζήση μου θα `σαι το νόημα που `χω δώσει
στα σωθικά μου άσβεστη φωτιά.