Η μέρα που θα έχω πια πεθάνει
Θα ναι Αυγουστιάτικο πρωινό, και Κυριακή
Θα `μαι στον κήπο με το άσπρο μου φουστάνι
Κι οι οικογένειες θα λείπουν εξοχή

Θα χω φυτέψει μια ελιά και αθανάτους
Σε μια ηλιόλουστη κι ωραία τελετή
Τριγύρω ανέμελα θα παίζουν τα σκυλιά μου
Και μια ατμόσφαιρα χαράς θα κυριαρχεί

Μέρες αργότερα θα πέσει μία μπάλα
Και θα πηδήξουνε τη μάντρα στα κλεφτά
«Είναι αυτή που ζούσε μόνη δίχως άντρα
μα όμως πόσο αγαπούσε τα παιδιά»

Η μέρα που θα έχω πια πεθάνει
Θα ναι Αυγουστιάτικο πρωινό, και Κυριακή
Θα `μαι στον κήπο με το άσπρο μου φουστάνι
Κι οι οικογένειες θα λείπουν εξοχή

Ένα παιδί θα κόψει λίγες μαργαρίτες
Και μες το χώμα θα φανεί το δακτυλίδι μου
Θα το φορέσει κι η ζωή θα συνεχίσει
Και τότε ανάλαφρη θα βγω για το ταξίδι μου.