Απ’ την πατρίδα της την Ποντικούπολη
η Ποντικίνα η Ερμίνα έφυγε
και είχε μια καρδιά ζεστή σαν χόβολη
κι εκεί σαν κάστανο η αγάπη έκαιγε.

Είχε μια κορδέλα στα μαλλιά της
και φορούσε σχολική ποδιά
κι ήταν διψασμένη η αγκαλιά της
να χωρέσει όλα τα παιδιά.
.
Στων Άγριων των Ζώων το βασίλειο
στους ξένους έριχναν φαρμακερές ματιές
και γέμισε σαν το παλιό βινύλιο
της Ποντικίνας η ψυχή με χαρακιές.

Κι απ’ της τάξης έβλεπε το τζάμι
τ’ άλλα ζωα τόπι να κλωτσούν
και με δάκρυ σαν βουβό ποτάμι
είπε : «στην ομάδα ας με δεχτούν!»

Κι εκεί που η Ερμίνα ήταν σκυθρωπή
ο Νεραϊδοακρίδος μπρος της φάνηκε
είχε τρυπώσει απ’ του τοίχου την οπή
γιατί την άδικη τη λύπη αιστάνθηκε.

Είχε δυο περήφανες κεραίες
και φτερά που φωσφορίζανε
στο ραβδί του ανθίζαν ορχιδέες
μέλισσες τις τριγυρίζανε.

Της είπε με φωνή γεμάτη από στοργή :
«Ερμίνα, είναι τόσο άδικο να κλαις
στα παιδικά σου χέρια γίνεται η γη
μια σφαίρα που αγκαλιάζονται όλες οι φυλές.

Γι’ αυτό τράβα βρες τα άλλα ζωα
στην ομάδα δήλωσε παρών.
Το παιχνίδι από ψυχή αθώα
γίνεται αγάπης προϊόν».

Του Νεραϊδοακρίδου της τη συμβουλή
η Ποντικίνα αμέσως ακολούθησε
κι αφού στη μπάλα ήτανε πολύ καλή
το χειροκρότημα ζεστό δεν άργησε.

Τι κι αν παίζουνε στην ίδια ομάδα
τόσα ζωα διαφορετικά
λάμπει σαν τον ήλιο στην Ελλάδα
η αγάπη κι όλα παν μπροστά.