Ω! Ζάκυνθο, η αύρα σου,
χύνει δροσιά, γλυκάδα,
και φέρνει εμπρός στα μάτια μας,
παράδεισου ομορφάδα.

Στην αγκαλιά σου ανθίζουνε
ευωδιασμένα τα άνθη
και λησμονάει όποιος σε ιδεί
τους πόθους και τα πάθη.

Όπου κι αν πάω, κι όπου σταθώ,
και όπου κατοικήσω
τη μαγική λαμπράδα σου
δε θε να λησμονήσω·

Τα ευγενικά αισθήματα
του ελεύθερου λαού σου,
και το γλυκό, ολογάλανο,
το χρώμα τ’ ουρανού σου.

Όπου με σύρει η μοίρα μου,
δε θα σε λησμονήσω,
Άχ! πόσο θε να λυπηθώ,
Ζάκυνθο, όταν σ’ αφήσω!