Στου ονείρου μου το όνειρο
πέρασες τη βραδιά σου,
βάλε κι εσύ του ονείρου μου
το όνειρο στα όνειρα σου.

Και το `βαλες και τα όνειρα
ονειρικά περνούσαν,
μα `κείνα δε γνωρίζανε
πως λίγο θα κρατούσαν.

Κι όταν ο χρόνος τέλειωνε
σύννεφα μαζευτήκαν
και τα όνειρα χαιρέτισαν
το όνειρο που είχαν.

Ντακάρανε τα σύννεφα
ψιλό το πρωτοβρόχι,
το όνειρο μου έκλαψε
μα το δικό σου όχι.

Ήθελα να `χα δύναμη
να του φωνάξω φτάνει,
μα ποιος θα πει του ονείρου του
όνειρα να μην κάνει.

Πως μπόρεσες και άλλαξες
του ονείρου μου το χρώμα
κι άχρωμο το κατάντησες
μα το θωρώ ακόμα.

Πες μου πως το κατάφερες
κι ίντα καρδούλι εκράτεις
και γίνεται άσπρο τ’ όνειρο
μαύρος κακός εφιάλτης.

Δεν μπόρεσες του ονείρου μου
τ’ όνειρο να μαγέψεις,
δυο λέξεις είπες όμορφες
απλά για να το κλέψεις.

Το `κλεψες και ξεψύχησε
στοίχειωσε στο πλευρό σου,
έτσι για να `ρχεται συχνά
μέσα στο όνειρο σου.

Κι ας είναι τ’ όνειρο νεκρό
αυτό θα σου θυμίζει,
πως ότι φεύγει και περνά
πως δεν ξαναγυρίζει.