Ξυπνώ σαν Όσιρις το βράδυ σ’ ένα χαντάκι ξεβρασμένος
κι από τον ύπνο του θανάτου, γαλάζιος και φρεσκαρισμένος
Ράβω ένα σώμα με κορδόνια και μια ζωή από ρετάλια
ακούω όπερες και αηδόνια, ζω σε αποθήκες και κανάλια
Κάτι σκυλιά με σταματάνε, δείχνουν τα δόντια και γρυλλίζουν
στέκουνε τρέμοντας ρωτάνε, πότε οι νεκροί ξαναγυρίζουν
με κυνηγάνε ως τα σοκάκια, αστράφτει η νύχτα από τα ρίγη
μου ρίχνει ο έρωτας καμάκια και δόντια ο Κέρβερος μου μπήγει
Μετά την πρώτη δαγκωνιά θα `μαστε φίλοι...

Το σώμα μου σκιά και μια αστροφεγγιά
που σβήνει σαν γραμμή μέσα στα χέρια
Κι ο κόσμος μου αχινός που κλείδωσαν το φως
πριν πέσουν οι θεοί από τ’ αστέρια

Φεύγω σαν Όσιρις τα βράδια από τα μέρη μου διωγμένος
με μελανιές και κοκκινάδια θα επιστρέφω οπλισμένος
Κάποιοι εραστές μου με θυμούνται, μου δίνουν ό,τι περισσεύει
την ώρα αυτή που δεν κοιμούνται, κι άλλος φοβάται, άλλος πιστεύει
Με ξετρυπώνει μια σελήνη και με ρωτά με κακεντρέχια
ο κόσμος κάποια ώρα κλείνει, τι φεύγεις κι έρχεσαι συνέχεια

"Φίλους παλιούς και γνωριμίες
να κυνηγάς με το ντουφέκι...αυτοί έχουν άλλες αγωνίες,
νεκροί και ζωντανοί... δε στέκει..."

Να τρέξουν σα σφυγμοί μαζί στην ίδια φλέβα

Το σώμα μου σκιά και μια αστροφεγγιά
και μία μουσική για κάποιους λίγους
στις άκρες των χειλιών σε δάχτυλα παιδιών
προτού να ρίξουνε ξανά τους κύβους
Δεν είμαι ζωντανός, μα ούτε και νεκρός
γι’ αυτό απλώνομαι μέσα στα χρόνια
κι αφήνω την πληγή να τρέξει σαν πηγή
μήπως ξεγελαστούν τα χελιδόνια.