Μου `πανε κάποτε για αγάπη.
Μου `παν για μια σιγουριά που `κρυβε μέσα της χιλιάδες
και για δαιμόνια που ξοφλάνε το κακό τους
να τα προσέχω γιατί θάναι μυριάδες
και θα με βλέπω που και που στο πρόσωπό τους
να ονειρεύομαι χωρίς καν να ρωτάω
να τάζω μες το τίποτα και να βαστώ ευχές
για αυτούς που δίπλα θα σταθούν να συμπονάω
κι ας μου κερνάνε διπλές τις μαχαιριές
να φοβάμαι αγκαλιές που θα κουμπώνουν τέλεια
γιατί πάνω στο ξεκούμπωμα πονάνε
να φάω ωμή πραγματικότητα κι αφέλεια
για όσα πρέπει συχνά θα μου κερνάνε
φτηνή παρηγοριά φτηνά τερτίπια και καμώματα
σημείο αναφοράς για τις προσευχές μου
τι κι αν ψεκάζουν μοναξιά εγώ σε ξένα σώματα
γυρεύω χάδια μπας και ξορκίσω τις σκιές μου.

Μου `πανε κάποτε γι’ αγάπη, μα την πήραν πίσω,
και τώρα οι αγάπες σιγοκλαίνε
ότι στο διάβα τους γοήτευσαν οι λέξεις.
Μου `κλεισαν πονηρά το μάτι, κι είπα να ζήσω,
με τα ίδια επιχειρήματα
κι αν θα με δεις πλάι τους να μην μου γνέψεις.
Μου `κρυψαν όλα μου τα λάθη, να μην πονάω,
και σέρνω δίπλα μου τον πόνο
να συντροφεύει ότι έχει απομείνει.
Έβγαλα όλο μου το άχτι, μα δεν ξεχνάω,
όποιος δεν έζησε τις νύχτες μου
δε θα μπορέσει ποτέ του να με κρίνει.
Μα δεν ξεχνάω.

Μη μου γνέψεις από ουρανό που σκοτεινιάζει
κάθε φορά που φεύγει μια καρδιά πονεμένη
έχω φωτιά μέσα μου και μου ταιριάζει
να κάνει στάχτη τις στιγμές μου επιμένει
ότι απέμεινε απ’ τις τύψεις το ξορκίζω
και μες το γκρίζο τ’ ουρανού μου το σκορπάω
έξω απ’ την πόρτα αυτού του κόσμου γονατίζω
κανείς δε μένει ποια εκεί να του μιλάω
τις περηφάνιας τώρα έγειρε ο φράχτης
μα πείσμα μου άφθαρτο να ξεπερνώ τα εμπόδια
έγινε ο χρόνος ο ποιο καλός μου ράφτης
να μου στενεύει ασφυκτικά τα περιθώρια
κι είπα να ζήσω μέχρι τη βαθιά μου νιότη
εγώ κι η ευθύνη μου παρέα με τα πάθη
το ξέρω σίγουρα αυτή θα λακίσει πρώτη
οι νύχτες φτιάχτηκαν να δέχονται τα λάθη.