Στην πέτρα πάνω που `κλαιγες,
μπρατσέρα θα σκαλίσω,
καράβι αταξίδευτο,
χωρίς ναυάγιου ρίσκο.

Καράβι, πετροκάραβο
με φλόκους και με ξάρτια,
η πλώρη προς τη θάλασσα,
με σταυρωτά κατάρτια,
με σταυρωτά κατάρτια.

Με σύνεργα πειρατικά,
τ’ αμπάρια θα στολίσω,
με λούσα και μαλάματα,
γλυκιά μου, θα σε ντύσω.

Μην ακουστεί το κλάμμα σου
ως τ’ ουρανού τ’ αλώνια,
στη θάλασσα να μην ξυπνούν
τις νύχτες τα τελώνια,
τις νύχτες τα τελώνια.

Θα γίνεις νύμφη της στεριάς,
των αστεριών το χάζι,
απόπαιδο της θάλασσας
που τώρα δεν το νοιάζει.

Κι αυτό το πετροκάραβο
θα γίνει ο κόσμος όλος,
καράβι πολυτάξιδο,
του φεγγαριού ο θόλος,
του φεγγαριού ο θόλος.