Απαγγελία Βάσος Λυσσαρίδης

Πολύ την καθυστέρησα την καταµέτρηση
Γιόµισα τη ζωή µε να και πρέπει
Όσο που έµαθα να περπατώ και τέλειωσε ο δρόµος
Καµπύλες που δε χάιδεψα χαράδρες που δεν είδα
Τώρα ρωτάω γιατί να είχα τα γιατί
και τα στερνά γιατί, σαράκι για όσα ανέγγικτα προτίµησα να αφήσω.
Ποια να `ναι η κατάρα που µε δέρνει.
Μονάχος µου αλυσόδεσα τ’ αχνάρια µου στο βράχο.
Άλλοι δεν έχτισαν τα τείχη ολόγυρά µου.
Και πίκρα, πίκρα ολόπικρη πικρή ανοικτή πληγή.
Τα ονείρατά µου ξόφλησαν
Κι απόµεινε η ανάµνηση πικρόπικρη, φτηνή, στεγνή.
∆εν ξέρω αν σκόρπισα πικρίες, δε µε δέρνουν.
Τα ανέγγιχτα µε τυραννούν.
∆υο λιγωµένα µάτια, µια έστω ψεύτικη χαµένη ανατριχίλα,
ένα τοπίο στο Θιβέτ, µια που δεν έγινε κουβέντα στο Τραφάλκαρ.
Γιε µου, αν θα γκρεµνίσεις όσα τριγύρω σου άλλοι έκτισαν τείχη
στο βράχο ενός νεκρού οράµατος
θα `ναι πικρό ν’ αλυσοδέσεις τη ζωή σου.
Πολύ την καθυστέρησα την καταµέτρηση.
Μου φαίνεται πως τώρα, ξέχασα και να µετρώ.
Όχι, παιδί µου.
Αυτή η ορφανεµένη ηλιακτίδα
που πάει να ξεψυχίσει στην ξεπορνεµένη πια πλατεία
µου θύµισε αυτά που είδα.
Κάλιο παιδί µου να πορεύεσαι µε πίκρα, την πίκρα ενός οράµατος
που ξέφυγε, παρά την γλύκα µιας ανώφελης φυγής.