Λ.Ν.

Είναι ανώφελο να λέω πως σε ξέχασα
και πως δε νοιάζομαι, τις νύχτες πού γυρνάς,
αν σ’ επιμένω πως και τίποτα δεν έχασα,
σαν ανοιχτή πληγή ακόμα με πονάς.

Λ.Π.

Είναι ανώφελο, αδιάφορος να φαίνομαι,
πως δε με νοιάζει κάποιον άλλο αν φιλάς,
εγώ το ξέρω μοναχά πόσο σε σκέφτομαι
και πως ακόμα μέσ’ στις φλέβες μου κυλάς.

Λ.Ν. + Λ.Π.

Αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
αυτό τον έρωτα εμείς οι δυο να σβήσουμε,
αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
σαν ξένοι εμείς οι δυο να ζήσουμε.

Λ.Π.

Είναι ανώφελο να λέω πως γιατρεύτηκα
από το πάθος που σού είχα μια ζωή.

Λ.Ν.

Είναι ανώφελο να λέω πως δε σκέφτηκα
πώς θα `ταν να ξαναβρισκόμασταν μαζί.

Λ.Ν. + Λ.Π.

Αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
αυτό τον έρωτα εμείς οι δυο να σβήσουμε,
αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
σαν ξένοι εμείς οι δυο να ζήσουμε.

Λ.Ν.

Ας μην υποκρινόμαστε λοιπόν
πως ό,τι είχαμε είναι παρελθόν.

Λ.Π.

Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση,
δε βρίσκω μακριά σου πια απόλαυση.

Λ.Ν. + Λ.Π.

Αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
αυτό τον έρωτα εμείς οι δυο να σβήσουμε,
αδιαφορείς κι αδιαφορώ μα σεν μπορείς και δεν μπορώ
σαν ξένοι εμείς οι δυο να ζήσουμε.