Σε βρήκαν τα χαράματα
δυο πεινασμένοι λύκοι
κι έμεινες με τα κλαματα,
γυμνή μέσα στη φρίκη.
Παίζει το φως με τα νερά
κι εσένα σε ξεχνά,
κάνει πως δε σε ξέρει,
καμιά ελπίδα πουθενά
και φτάνει καλοκαίρι.

Κι όμως βρες όνειρα και ξέχνα,
άναψε το φως και δες τη μορφή τ’ απείρου
κ ι όμως βρες όνειρα και ξέχνα,
άναψε το φως του πρώτου παιδικού σου ονείρου.

Στενεύουνε τα πράγματα
και νιώθεις τελειωμένη
κι έμεινες με τα κλάματα
σε μια ζωή πιο ξένη.
Ό,τι ακούς είναι βραχνά,
μια πράξη που γεννά,
εσένα σε σκοτώνει,
τα φώτα τής ζωής αχνά,
ο δρόμος σου σαν να τελειώνει.