Ζητιανεύοντας απ’ τ’ άστρα φωτιά
η κάθε σκέψη φλόγα
σαν φουντώνει βρίσκει τροχιά κι ακολουθάμε

Με αναμνήσεις που κριτσάνισαν σα φύλλα ξερά
και πλατσουρίζουν στα λιμνάζοντα νερά θαρρείς και κολυμπάνε

Η γη γυρίζει μα παύση διαρκής
Λες και σταμάτησες το χρόνο μία selfie να βγεις
Πόζα μονάκριβη κάνε

Θες να φυσάει ο άνεμος κάποιας παλιάς εποχής
μα έλα που πέρασε και χάθηκε
κι ακόμα απορρείς,
αυτή ποια να `ναι

Μοιάζεις με τίποτα και μοιάζεις με κάτι
κι είναι που όλοι θέλουν απ’ την πίτα αυτή ένα κομμάτι
στρώσε να φάμε

Ας έχεις την αίσθηση πως τ’ άλλοτε φαγιά είχαν γεύση
πάλλαι ποτέ ήταν αλλιώς απ’ τη μπουκιά ως την πέψη
κι όχι ότι να `ναι

Μιαν έμφυτη μελαγχολία έχει στα μάτια φυτρώσει
κι είναι η μόνη πανοπλία που `χεις μη σε σκοτώσει
Για μάχη πάνε...

Δεν είσαι μόνος και δεν είσαι ο μόνος
κι είναι ο πόνος, ο παλιός και ο καινούριος ο χρόνος
όπου κι αν πάμε

Χόρεψε στ’ άσπρα κι ασ’ τα γύρω όλα μαύρα
Απόψε τ’ άστρα είναι πάνω σου και φωτιά και λαύρα
Αχ πως σε κοιτάνε

Σου τριβελίζουν το μυαλό να κατεβάζεις ιδέες
μακριά απ’ το στραβό γιαλό
που εποχές τάχα νέες σε οδηγάνε

Μπροστά στο τώρα, παρελθόν και μέλλον ξεψυχάνε
και κάθε ώρα που περνά λεπτά θα σε περπατάνε
Ασ’ τα να περπατάνε

Στάσου ακίνητος, σοφή είναι στάση
Ως ήσουν πάντα κι όσος χρόνος περάσει
Πες του λυπάμαι, πόσο λυπάμαι...

Σ’ άλλη διάσταση ας μην πάμε
Που να περπατάμε μωρέ τώρα,
είναι απόσταση
...κι εδώ καλά είναι .