Πες μου ποτάμι που τρελά μέσα στον κάμπο τρέχεις
και τόσες ομορφιές της γης με τα νερά σου βρέχεις.
Γιατί μας ψάλεις θλιβερό σκοπό με τη φωνή σου
ποιος άλλος ζει τέτοια ζωή, γλυκιά σαν τη δική σου.

Ποια ευτυχία έχω
αφού η μοίρα μου έγραψε παντοτινά να τρέχω.
Κι αν λυγαριές κι αγράμπελα γέρνουνε στα πλευρά μου
κι αν τόσες ομορφιές της γης βρέχω με τα νερά μου,
μήπως μπορώ να τα χαρώ και να τα αγαπήσω
περνώ τα βρέχω μια στιγμή και τα αφήνω πίσω.

Και το ποτάμι πέρασε κι άφησε το διαβάτη
με πονεμένη την καρδιά με δακρυσμένο μάτι
γιατί μια ιδέα του περνά, μια σκέψη τον τρομάζει
πως κι η δική του η ζωή με το ποτάμι μοιάζει.

Ποια ευτυχία έχω
αφού η μοίρα μου έγραψε παντοτινά να τρέχω.
Κι αν λυγαριές κι αγράμπελα γέρνουνε στα πλευρά μου
κι αν τόσες ομορφιές της γης βρέχω με τα νερά μου,
μήπως μπορώ να τα χαρώ και να τα αγαπήσω
περνώ τα βρέχω μια στιγμή και τα αφήνω πίσω.