Παραδοσιακό Ελληνικό παραμύθι


Μια φορά ήταν ένας γέρος πολύ φτωχός. Είχε κάμποσα παιδιά.
Κάθε μέρα έπαιρνε το γαϊδούρι του και πήγαινε στο δάσος,
έκοβε με το πελέκι του ξύλα, χτυπούσε από δω, χτυπούσε από κει,
όσο μπορούσε.

Μια μέρα έρχεται μπροστά του ένα λιοντάρι και του λέει:
- Κάτσε γέρο να ξεκουραστείς κι εγώ να σου κόψω τα ξύλα, να
φορτώσεις το ζωο σου, να πας να τα πουλήσεις και να πάρεις
τίποτα για τα παιδιά σου να φάνε.
Έτσι κι έγινε. Έκατσε ο γέρος να ξεκουραστεί, του έκοψε το λιοντάρι
τα ξύλα, τα φόρτωσε στο γαϊδούρι κι έφυγε ο γέρος.

Ύστερα από μερικές μέρες ξαναπήγε ο γέρος στο δάσος
και το λιοντάρι του ξαναείπε:
- Φέρνε γέρο το ζωο σου κάθε μέρα να στο φορτώνω ξύλα.
Απ’ τις πολλές φορές μια μέρα έκανε φοβερή ζέστη,
κουράστηκε το λιοντάρι κόβωντας τα ξύλα και είπε:
- Κάτσε γέρο από κάτω από την ελιά, που έχει δροσιά,
να `ρθω κι εγώ να βάλω το κεφάλι μου πάνω στα γόνατά σου
να ξεκουραστώ.
Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατα του γέρου και το ρώτησε:
- Είμαι όμορφος μπάρμπα;
- Είσαι όμορφος γιε μου.
- Είμαι αντριωμένος;
- Είσαι λιοντάρι
- Είμαι και κούτσικος;
- Είσαι
- Είδες τι παλληκάρι είμαι εγώ; Έχω όλα τα χαρίσματα.
- Τα έχεις όλα τα καλά, μα έχεις ένα μεγάλο κακό. Βρωμάει πολύ το
στόμα σου.
Το λιοντάρι αμέσως σηκώθηκε, φόρτωσε τα ξύλα στο γάιδαρο
και είπε στο γέρο:
- Έλα τώρα, πάρε το πελέκι σου και δώσ’ μου μία στο σβέρκο.
- Ποτέ δε θα το `κανα αυτό γιε μου. Να χτυπήσω μες στο σβέρκο
με το πελέκι ένα πλάσμα που μου έκανε τόσο καλό.
- Μα εγώ το θέλω, είπε το λιοντάρι.
Κι ο γέρος του έδωσε μια με το πελέκι και του άνοιξε μια πληγή
δυο δάχτυλα βαθιά.

Πήγαινε πάλι κάθε μέρα ο γέρος στο δάσος και το λιοντάρι, έτσι
πληγωμένο που ήτανε, έκοβε ξύλα κι ο γέρος τα φόρτωνε στο ζωο του.
Άμα πέρασε αρκετός καιρός, του λέει το λιοντάρι:
- Κοίτα γέρο, πως σου φαίνεται ο σβέρκος μου;
- Έγιανε τέλεια καλέ μου, του απαντάει ο γέρος.
- Κοτζάμ μου πληγή έγιανε, του απαντάει το λιοντάρι, μα ο λόγος που
μου είπες πως βρωμάει το στόμα μου έμεινε μέσα στην καρδιά μου.
- Φύγε τώρα και μην ξανάρθεις ποτέ, γιατί θα σε φάω.

Γι’ αυτό λένε η μαχαιριά γιανίσκει, μα ο κακός λόγος μηνίσκει