Ακρόπολη, ποτέ δε σε ξεχνώ,
θα σε κρατώ σα ζωγραφιά, μέσ’ στην καρδιά
κι οταν ξαναγυρίσω, δε θα σ’ αφήσω πια.

Ήταν βραδιά καλοκαιριού
κι όπως το φως του φεγγαριού
έριχνε ασήμι στα μαλλιά της,
ήρθ’ η στιγμή του χωρισμού.

Ακρόπολη, ποτέ δε σε ξεχνώ,
θα σε κρατώ σα ζωγραφιά, μέσ’ στην καρδιά
κι οταν ξαναγυρίσω, δε θα σ’ αφήσω πια.

Τώρα που είμαι μακριά,
έχω ανάμνηση γλυκιά
τα δυο της μάτια που λατρεύω
και την Αθήνα στην καρδιά.

Ακρόπολη, ποτέ δε σε ξεχνώ,
θα σε κρατώ σα ζωγραφιά, μέσ’ στην καρδιά
κι οταν ξαναγυρίσω, δε θα σ’ αφήσω πια.

Ακρόπολη, έχε γεια.