Κι απόψε, η πλήξη την ψυχή μου έχει τυλίξει
κι είμαι μόνη σε μιαν άκρη
και ψάχνω να `βρω ένα μου δάκρυ,
συντροφιά να μου κρατήσει
και τους καημούς μου ν’ αποκοιμήσει.

Δάκρυ δεν απόμεινε, πόνος δεν περίσσεψε,
να σου πούνε πόσο υποφέρω γι’ αυτό τον πικρό χωρισμό
κι η ζωή μου άδειασε, στην καρδιά μου βράδιασε,
όταν το στερνό μου αντίο του έστειλα μ’ ένα λυγμό.

Τώρα σιγολιώνω και σκέφτομαι με πόνο
τα χρόνια τα χαμένα μου,
θέλω να βουρκώσω, να κλάψω, μα ωστόσο,
στα μάτια τα θλιμμένα μου...

Δάκρυ δεν απόμεινε, πόνος δεν περίσσεψε,
να σου πούνε πόσο υποφέρω γι’ αυτό τον πικρό χωρισμό
κι η ζωή μου άδειασε, στην καρδιά μου βράδιασε
όταν το στερνό μου αντίο του έστειλα μ’ ένα λυγμό.

Τώρα σιγολιώνω και σκέφτομαι με πόνο
τα χρόνια τα χαμένα μου,
θέλω να βουρκώσω, να κλάψω, μα ωστόσο,
στα μάτια τα θλιμμένα μου...

Δάκρυ δεν απόμεινε, πόνος δεν περίσσεψε,
να σου πούνε πόσο υποφέρω γι’ αυτό τον πικρό χωρισμό.