Όπου κι αν πάω μ’ ακολουθείς
στα χνάρια που άφησα επί γης βαδίζεις.
Φωτιά εσύ κι εγώ καπνός
μες στο σκοτάδι μου Θεός, φωτίζεις

Εγώ η γη κι εσύ νερό
κι όταν το σώμα μου στεγνό, διψάσει
γίνεσαι σύννεφο, βροχή,
μια καταιγίδα δυνατή που θα ξεσπάσει.

Μέσα μου ζεις, μέσα μου ζεις, ανασαίνεις.
Μέσα μου ζεις, μέσα μου ζεις, αναπνέεις.
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, εγώ εσύ κι εσύ εγώ.

Σε χάνω, ψάχνω να σε βρω
το νου μου στον ωκεανό, βυθίζεις.
Για ψυχραιμία μη μου λες
κι αρχίζω τότε τις βρισιές, με βρίζεις.

Γίνεσαι δάκρυ και κυλάς,
πάνω στο δέρμα μου γλιστράς και τρέχεις
Κι αν σε πληγώνω είσαι εδώ μου λες
να ξέρεις, σ’ αγαπώ, να με προσέχεις.