Πόσες και πόσες ελπίδες και λόγια
πόσα χαμόγελα πόσα φιλιά
γίναν στο δρόμο παγίδες στα πόδια
κι οι προσευχές μας σφιγμένη θηλιά.

Κι όποτε πάμε να σηκώσουμε κεφάλι
έρχεται κάτι και μας δίνει μια γερή
να πάμε ακόμα πιο βαθιά μες το ποτάμι
και να χαθούμε μες του κόσμου τη βουή.

Πόσα και πόσα αξέχαστα βράδια
σαν τις φωτιές που γεννάει ο κεραυνός
γίνανε φόβος μες τα άγρια σκοτάδια
να μη μας πάρει μαζί του ο καπνός.

Κι όποτε πάμε να σηκώσουμε κεφάλι
έρχεται κάτι και μας δίνει μια γερή
να πάμε ακόμα πιο βαθιά μες το ποτάμι
και να χαθούμε μες του κόσμου τη βουή.