Έλα να σου πω, του λέει.
Εμένα που με βλέπεις, έρχομαι από τη λήθη.
Άπ’ τον καιρό του πλήθους κρατάω.
Μάθαμε να περνάμε στα σκοτάδια εμείς και να μπαίνουμε στη φωτιά.
Αλλά, να, του λέει, εμείς πιστεύαμε στο φως κι όπου μας έβγαζε.
Σε περηφάνια και σε όνειρα, είτε στις νίκες είτε στις ήττες.
Τώρα, εμένα που με βλέπεις, με βάλανε στην άκρη.
Ήρθαν οι σωτήρες!
Εισήλθαμε, λένε, στην εποχή του Κριού.
Εγώ τον κριό τον έλεγα κριάρι, που ανοίγει δρόμο.
Τον άκουσα και στους πολέμους, που τον έλεγαν πολιορκητικό κριό
και γκρέμιζε εύκολα τις πόλεις.
Κάτι τέτοιους μας φέρανε τώρα, ασημένιους, που μας στριμώχνουνε σε τούνελ,
να φοβόμαστε, λέει, για να ελπίζουμε.
Αυτοί οι κριοί κλείνουν τη μνήμη.
Μηδενίζουν το μέλλον.
Έλα να σου πω, του λέει.
Εμένα που με βλέπεις, έζησα με τους μύθους μου.
Τώρα πεθαίνω με τα παραμύθια τους.
Εσύ κοίτα να προσέχεις...