Σκυφτός περνώ στα φωτεινά
και στα σκοτάδια ολόρθος,
τα μάτια μην προδώσουνε
ποιος ο κρυφός μου πόθος.

Έρχεσαι μέσ’ στον ύπνο μου,
ποια είσαι μου θυμίζεις,
στον ξύπνιο γίνεσαι καπνός,
ρούχο που το δανείζεις.

Νεράιδα είσαι, μάτια μου,
κι έχασα το μαντήλι,
το βρήκες και με άφησες
σαν το σβηστό καντήλι.

Έκανα φίλους τα πουλιά,
τραγούδια να σου λένε
μα εκείνα πιάνουν αμανέ
κι όλο για σένα κλαίνε.

Σαν αετός θα σηκωθώ,
τον κόσμο όλο θα ψάξω,
θα κλέψω το μαντήλι σου,
μ’ αυτό, φωτιά θ’ ανάψω.

Νεράιδα είσαι, μάτια μου,
κι έχασα το μαντήλι,
το βρήκες και με άφησες
σαν το σβηστό καντήλι.