Είσαι φτωχή μα όμως είσαι, Αθήνα μου, φως μου,
η διαμαντόπετρα στο δαχτυλίδι του κόσμου,
γιατί με όλο που είσαι φτωχή
λάμπεις, Αθήνα, σε κάθ’ εποχή
γιατ’ είσαι πάντα, γλυκιά μου, γιομάτη ψυχή.

Πάρτε, τουρίστες, μια κάρτ-ποστάλ,
μια σουβενίρ ντ’ Ατέν, ,
μνημεία, δρομάκια και ακρογιαλιές,
που δόξες κοιμούνται δω μέσα παληές.

Πάρτε, τουρίστες, μια κάρτ-ποστάλ,
μια σουβενίρ ντ’ Ατέν,
αυτό σας χαρίζ’ η Αθήνα η φτωχή,
μ’ όλη της την ψυχή.

Υπάρχουν πόλεις πολλές μ’ ομορφιές και μνημεία,
μα, Παρθενώνα και Πλάκα, δεν έχει καμμία,
μέσα στον κόσμο, Αθήνα, είσαι μια
και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά,
με τη δική σου τη γλύκα και τη νοστιμιά.

Πάρτε, τουρίστες, μια κάρτ-ποστάλ,
μια σουβενίρ ντ’ Ατέν, ,
μνημεία, δρομάκια και ακρογιαλιές,
που δόξες κοιμούνται δω μέσα παληές.

Πάρτε, τουρίστες, μια κάρτ-ποστάλ,
μια σουβενίρ ντ’ Ατέν,
αυτό σας χαρίζ’ η Αθήνα η φτωχή,
μ’ όλη της την ψυχή.