Βγες απ’ την ζούγκλα ρε, θα σε φάνε ζωντανό.
Το σύστημα – φριτέζα θα σου τηγανίσει το μυαλό.
Καλώς ήρθες στην Γη, σε έναν πλανήτη σκοτεινό
με πόλεις, ανθρώπους, δολάρια και ευρώ.
Όλα ξεκίνησαν εδώ και θα τελειώσουν εδώ.
Δε σε κράτανε από το χέρι, σε κρατάν απ΄το λαιμό...

Κινούμαι ανάμεσα στις γειτονιές πλασμάτων σκαλωμένων
κι οι στίχοι μου απόρροια λέξεων σκονισμένων.
Περίπατος στην ομορφιά του χάους των μεθυσμένων.
Το στυλό στάζει ποτό κι αναγούλα των ζαλισμένων.
Όλα πουτάνα στον βωμό των γαμημένων.
Εμείς κομπάρσοι με όνειρα σ’ όχλο υπνωτισμένων.
Ασπρόμαυρη η ταινία στα μάτια των πεθαμένων.
Τρέχει κόκκινο το αίμα στις φλέβες των γεννημένων.
Άκρα κομμένα από ακραίους των πωρωμένων.
Η πόλωση cocktail στα πάρτι των φαντασμένων
κι η αβελτηρία ευνουχισμένων μυαλών βιασμένων
κάνει αστεία την δουλειά δαιμόνιων εντεταλμένων.
16 βήματα η βόλτα στον κήπο των χαζεμένων.
Βλέπω θολά ή μήπως φταίει η οπτική των ψιλιασμένων;
Είναι η αλήθεια που ταιριάζει στα μάτια των γελασμένων;
Ή το ψέμα που γελά στην αγκαλιά των προδομένων;
Είναι γρίφος τελικά το πώς νικά ο επιμένων...
Συμπέρασμα και δήλωση αδύναμων και ηττημένων
που ψάχνουν την ευθεία στον κόσμο των τεθλασμένων
κι αισθήματα στον κύβο σε κύκλο εξαρτημένων.
Πατάει η μπότα μου γερά στομάχια σκάρτων βολεμένων,
το ταμπούρο μου αιθάλη στο κεφάλι χαομένων.
Ακούς ανάποδα πατήματα ήχων λουπαρισμένων
και βήματα ρυθμού εξορκισμού φανατισμένων.