Η πιο μικρή αφορμή μου ξυπνά το κορμί
κι όλο μου λέει σε σένα να μείνω.
Η πιο μικρή αφορμή με κοιτάει το πρωί
στον καθρέφτη και μου λέει να φύγω.

Είναι αργά, είναι νωρίς, μάλλον δεν ξέρει κανείς
δεν έχει κλείσει ή έχει κλείσει ο κύκλος.
Φωτογραφίες και κλικ, όλα τα θέλω μπορείς
είναι ένας κόμπος λυμένος στο στήθος.

Που να σε βρω, είμαστε σ’ άλλο βαγόνι
μία κλωστή μωρό μου πια μας ενώνει.

Μια αγκαλιά, ένα φιλί, φοράω την ίδια στολή
ξεχνάω το τέλος για να ‘χει αγωνία.
Κρατάω μέσα μου φως μη με ρωτάτε το πώς
κομμάτια σκόρπια απ’ την ίδια ταινία.

Συμβιβασμοί, αναστολές δεν ξέρω πια τι μου λες
και το σκοινί ολοένα τεντώνει.
Ισορροπώ στο κενό κάποιοι με είπαν τρελό
το δίχτυ όμως εμένα σκοτώνει.

Που να σε βρω, είμαστε σ’ άλλο βαγόνι
μία κλωστή μωρό μου πια μας ενώνει.