Παραπονιάρικη καρδιά,
έχω μέσα στα στήθια,
μόνο για ’σένανε χτυπά,
που σ’αγαπά περίσσα.

Μα εσύ την κάνεις και πονά,
την κάνεις κι υποφέρει,
και πόσο βασανίζομαι,
κανένας δεν το ξέρει.

Πόσο μου λείπεις,
παντού σε ψάχνω,
θέλω τα μάτια σου να ξαναδώ,
χωρίς εσένα όσο υπάρχω,
μέρα τη μέρα ξεψυχώ.

Παραπονιάρα μου καρδιά,
άκου που σου μιλάω,
λισμόνα την παντοτινά,
να πάψω να πονάω.

Εκείνη δεν ξαναγυρνά,
όσο και αν δακρύζεις,
γι’αυτό σταμάτα να πονάς,
σταμάτα να ελπίζεις.

Πόσο μου λείπεις....