Μικρό παιδί στα καπούλια του καλώδια
σερφάρει καθισμένο σε κύματα πελώρια
περιμένει να κατέβει λίγο λίγο το κενό
νομίζει απαντά σε κάθε ερωτηματικό
νιώθει vibes, kilobytes να γεμίζουν το μυαλό
αναπνέει ηλεκτρισμό και πίνει cola για νερό.
Τρώει Έψιλον στο Έψιλον θηλάζει μπιμπερό
και είναι ο κόσμος του κοιτίδα φτιαγμένη από μπετό
αποστειρώνει και στειρώνει καθετί πνευματικό
κοινωνεί με τη μαμά του κάθε 8ωρο με lol
αλλάζει τα όνειρα του με το τηλεκοντρόλ
και ψάχνει τα κουμπιά του σε ένα πληκτρολόγιο
λόγοι αγάπης πλαστικοί...
Και έχει χάσει επαφή με κάθε ιστό κυτταρικό
Live streaming οι στιγμές του στον μεγάλο αδελφό
έγινε η ζωή του frames που διαβάζονται 3d
και κοιμάται κάθε μέρα αγκαλιά με to pc
μπερδεμένη σκέψη από τα χιόνια της TV
που τον ξυπνάει κάθε βράδυ αντί για τη βροχή
κι οι φίλοι χάσαν level και έχει στεναχωρηθεί
και το δάκρυ του μου μοιάζει pixel που χει πια καεί.

Πεινασμένα φιλιά , μεθυσμένα παιδιά
πιασμένα με θηλιά η αγκαλιά η ματιά μου με γελά
ποιος τελικά , είναι το θήραμα και ποιος κυνηγά;
κανείς δεν ρωτά... Όλοι στο χορό κυκλικά
περιπατάν νωχελικά στο γκρεμό και μετά
πέφτουν κι ας παν μπροστά
πετάν τραγουδώντας σαν τα πουλιά
παραμυθιασμένα μυαλά χώσαν το τώρα σε ένα κουμπαρά
και ζουν λανθάνουσα ζωή με θεό τα υλικά.
Παραγεμισμένα ένα ένα τετραγωνικά
βρώμικα κι αστικά ένστικτα μηδενικά
παραταϊσμένα ζωα δίχως χαρά
μοιάζουν πελάτες η δουλεία σε ελεύθερη αγορά
καταναλώνουν κύτταρα και ψάχνουνε για κλουβιά
μετράν τα πάντα σε ποσοστά. Έχουν λουριά!
ζαλισμένη ματιά . Στον καφέ αγχολυτικά
να πάει μέρα καλά να ναι όλα ρομποτικά
ή κανονικά ή χαοτικά ή...