Το βράδυ πέφτει, που θα πάω απόψε
κάτι μου φταίει, ξέχνα το και κόψε.
Θα πάω στα μπαρ, κάτι θα πιω
νιώθω σαν σταρ, σα βεγγαλικό.

Μια ξανθιά γκαρσόνα ούτε που με κοιτάει
πίσω από μια κολόνα νιώθω να μου γελάει.
Κι ένας μαύρος τύπος ρίχνει μαύρο πράγμα
κάτασπρος ο τοίχος, παίζεται ένα δράμα.

Και τραγουδάει ο Λου,
βρώμικοι στίχοι,
με τη λάμπα τη μπλου
και στο τραγούδι βήχει.

Πάει τρεις η ώρα τα τραπέζια άδεια
που θα πάω τώρα αχ αυτά τα βράδια.
Το αέριο τέλος, το τσιγάρο σβηστό
νιώθω σαν Οθέλλος, πάω να κρεμαστώ.

Το μπλουτζίν μου τριμμένο, το μυαλό μου κενό
σαν βαλσαμωμένο δεν μπορώ να σκεφτώ.
Ψάχνω μες στους δρόμους να μιλήσω με κάποιον
με δικούς μου νόμους άσυλο ανιάτων.

Αχ, ο ύπνος με σπάει οι μπαταρίες μου τέρμα
στο σταθμό με πάει έχασα το θέμα.

Και τραγουδάει ο Λου,
βρώμικοι στίχοι,
με τη λάμπα τη μπλου
και στο τραγούδι βήχει.