Βουνά, λιβάδια ξεπερνά
το τρένο και ουρλιάζει
κι ο νιός που χρόνια έλειπε,
με πόνο αναστενάζει.

Σφυρίζει και παραμιλά,
γελάει και δακρύζει,
γι' αυτούς που ξενιτεύτηκε,
ποιους θα 'βρει δε γνωρίζει.

Τη νιόπαντρη γυναίκα του
που άφησε, λατρεύει
και τώρα που ξανάρχεται,
ρωτιέται, αν θα την εύρει.

Τα πλούτη τι τον ωφελούν,
που κέρδισε στα ξένα,
αν δεν θα βρει στο σπίτι του
δυο μάτια αγαπημένα.