Και οι δυο τους ήταν σιωπηλοί, χωρίς φροντίδα
μικρούς τους έπλασε ο Θεός, χωρίς ελπίδα.
Αλλού τα μάτια να κοιτάν,
γι’ άλλα εκείνοι να πονάν.

Μια παραζάλη και όνειρα, κρατάν στους ώμους
τα γέλια τους ανάβουνε, φωτιές στους δρόμους.
Μικρούς τους έπλασε ο Θεός
μα αυτοί δεν ήταν, ευτυχώς.

Και μία νύχτα σαν και αυτή,
ακούν μια σφαίρα,
κρατάν τα χέρια τους σφιχτά,
κρατάν τα χέρια τους σφιχτά.

Βαδίζουν και παραμιλούν, μες στα σκουπίδια
και τραγουδούν, αν αγαπάς, υπάρχει ελπίδα.
Τίποτα δεν τους σταματά,
τίποτα δεν τους σταματά.

Όπου κοιτάνε τώρα πια,
ο κόσμος γέρνει,
πια δεν φοβούνται τα θεριά,
πια δεν φοβούνται τα θεριά.

Όπου κοιτάνε τώρα πια, ο κόσμος γέρνει
ο φόβος τους μοιάζει σιγά να ξεμακραίνει.
Μικρούς τους έπλασε ο Θεός
μα αυτοί δεν ήταν, ευτυχώς.

Και μία νύχτα σαν και αυτή,
ακούν μια σφαίρα,
κρατάν τα χέρια τους σφιχτά,
κρατάν τα χέρια τους σφιχτά.