Λείπεις καιρό και στο άδειο το δωμάτιο μου
απόψε πάλι τιμωρώ τον εαυτό μου.
Πίνω, καπνίζω σαν τρελός και σε θυμάμαι
είσαι από ‘κείνες τις αγάπες που πονάνε.

Μες στην καρδιά μου που πονά για να μην κλάψει
πάλι ένα ψέμα θα της πω για να ‘μαι εντάξει.

Είσαι δική μου, είσαι δική μου,
είσαι το αίμα που κυλάει μες στο κορμί μου.
Είσαι δική μου,
είσαι η ανάσα μου, η δίδυμη ψυχή μου.

Κι απόψε που δεν είσαι εδώ
με τους καθρέφτες μου μιλώ
κάνω παρέα πάλι στη ψευδαίσθηση μου,
είσαι δική μου.

Είσαι δική μου, είσαι δική μου,
εσύ δεν έφυγες ποτέ, μένεις μαζί μου.
Είσαι δική μου, είσαι δική μου.

Ξέρω καλά πως μ’ αγαπάς κι όπου και να ‘σαι
εμένα σκέφτεσαι, τις νύχτες δεν θυμάσαι.
Οι αναμνήσεις δεν σ’ αφήνουν να ξεχάσεις
ακόμα όταν κάποιον άλλο θ’ αγκαλιάζεις.

Θα ‘χεις εμένα στο μυαλό, θα τον γελάσεις
κι εκεί που φτάσαμε οι δυο μας δεν θα φτάσεις.

Είσαι δική μου, είσαι δική μου,
είσαι το αίμα που κυλάει μες στο κορμί μου.
Είσαι δική μου,
είσαι η ανάσα μου, η δίδυμη ψυχή μου.

Κι απόψε που δεν είσαι εδώ
με τους καθρέφτες μου μιλώ
κάνω παρέα πάλι στη ψευδαίσθηση μου,
είσαι δική μου.

Είσαι δική μου, είσαι δική μου,
εσύ δεν έφυγες ποτέ, μένεις μαζί μου.
Είσαι δική μου, είσαι δική μου.