Ένα ζεϊμπέκικο μοιραίο
σαν κάποιο λάθος μας ωραίο
χορεύει η στεναχώρια μας
που στρίβει ο κόσμος χώρια μας.

Μαζί μας μένει τ’ όνειρο
υπέροχο, βιαριόμοιρο
κι ο Δον Κιχώτης λέει στον Άγιο Αντώνη
αυτός ο κόσμος μας πληγώνει.

Ένα ζεϊμπέκικο στακάτο
τις μέρες ήπιαμε άσπρο πάτο,
χαλάλι μας κι οι νύχτες μας
παρέα με τις πίκρες μας.

Φορτώσαμε τα στήθια μας
με τ’ άγια παραμύθια μας.

Μα εμείς που ζητιανέψαμε
μια στάλα φως το κλέψαμε,
τα πήγαμε, τα φέραμε,
τα μικροκαταφέραμε.

Ένα ζεϊμπέκικο στακάτο
τις μέρες ήπιαμε άσπρο πάτο,
χαλάλι μας κι οι νύχτες μας
παρέα με τις πίκρες μας.

Φορτώσαμε τα στήθια μας
με τ’ άγια παραμύθια μας.