Στο ‘να χέρι κράταγε μια φέτα από ψωμί
και στ’ ‘άλλο το πιστόλι του φτιαγμένος από σανίδα
και πάντοτε κοκκίνιζε μη ξέροντας γιατί
όταν στο νου του ερχόντανε η μαύρη της κοτσίδα.

Το ‘σκαγε απ’ το σχολειό για να την περιμένει
την ομορφιά για κείνονε τη λέγανε Ελένη.
Τη λέγανε Ελένη, τη λέγανε Ελένη
και το ‘σκαγε απ’ το σχολειό για να την περιμένει.

Στην τσέπη του βρισκόντουσαν της γης οι θησαυροί,
μια σβούρα, μια χρυσόμυγα και μια γκαζά γιαλένια.
Μα δυο ματάκια όμορφα χωρίς να πουν γιατί
κάθε πρωί γινόντουσαν και πιο μεγάλη έννοια.

Το ‘σκαγε απ’ το σχολειό για να την περιμένει
την ομορφιά για κείνονε τη λέγανε Ελένη.
Τη λέγανε Ελένη, τη λέγανε Ελένη
και το ‘σκαγε απ’ το σχολειό για να την περιμένει.