Έπαιξαν τ’ αστέρια το πιο δύσκολο χαρτί
τώρα οι ευχές μένουν στα χέρια
και πληγώνουν σαν μαχαίρια.
Μέσα στο σκοτάδι φέγγει σπίθα μακρινή
τώρα όσο η νύχτα θα βαθαίνει
η φωτιά μου θ’ ανεβαίνει,
πάντα θ’ ανεβαίνει.

Πέρασ’ απ’ το σπίτι σου, δεν ήτανε κανείς,
μόνο τα φύλλα ξεραμένα που περίμεναν εσένα.
Κάθισα στην πόρτα σου και πιάνει μια βροχή,
όλα τα δάκρυα του χειμώνα
κομματιάζονται στο χώμα.
Δάκρυα του Χειμώνα.

Έλεγα στον ύπνο μου την ίδια προσευχή,
πως κάποια μέρα θα ενωθούμε
σαν φωνές που τραγουδούνε.
Πάντα στ’ όνειρό μου ακούω την ίδια μουσική,
όσο σε ψάχνω δυναμώνει
σαν γιορτή που μεγαλώνει.
Όλο μεγαλώνει.

Φύσηξε ο άνεμος, μου πήρε την ψυχή,
γύρω την σκόρπισε σαν σκόνη,
σαν σκουπίδια στο μπαλκόνι.
Κοίτα πώς χορεύουν τα λουλούδια στην αυλή
σαν κορίτσια ερωτευμένα
με συγγνώμες φορτωμένα.
Ξενυχτούν για ‘σένα.