Ακόμα το θυμάμαι το μαρτύριο,
να μ’ έχεις αγκαλιά και να σωπαίνεις,
να γίνονται οι σιωπές βασανιστήριο
του δειλινού τα χρώματα να παίρνεις.

Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
αργά και σταθερά για να σε πάρουν.
Τα άκουγα να σκάνε σαν τα κύματα
τα λόγια που δε λες να σιγοντάρουν.

Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
της μέρας της επόμενης στ’ αφτιά μου,
ν’ αφήνουν πίσω άλυτα ζητήματα
για πάντα να σε παίρνουνε μακριά μου.

Ακόμα το θυμάμαι το μαρτύριο,
να με κρατάς σφιχτά μα να το νιώθω,
στις φλέβες να κυλά σα δηλητήριο
το πέρασμα στο αίσθημα το νόθο.

Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
αργά και σταθερά για να σε πάρουν.
Τα άκουγα να σκάνε σαν τα κύματα
τα λόγια που δε λες να σιγοντάρουν.

Τα άκουγα να φτάνουνε τα βήματα
της μέρας της επόμενης στ’ αφτιά μου,
ν’ αφήνουν πίσω άλυτα ζητήματα
για πάντα να σε παίρνουνε μακριά μου.