Στου Χαλανδρίου τις σκιές
κοντά στη ρεματιά,
μετά το Βασιλόπουλο
πήγα για μια ματιά.

Μα ήρθε η μνήμη μ’ έκλεισε
δεν μπόρεσα να δω,
κύλησ’ ολόκληρη η ζωή
κι απόμεινα εδώ.

Δεν πειράζει παιδιά
όλα είναι ξενιτιά,
μα έχει δέντρα και νερά
κι ανυπόκριτη χαρά.

Στου Χαλανδρίου τις σκιές
μετά την Χαϊμαντά,
πήγα να κόψω κίνηση
να βρω καμιά νταντά.

Μα αν δεν είσαι πια παιδί
μα γέρος σοβαρός,
όλοι σε παίρνουν στο ψιλό
που το ‘παιξες γαμπρός.

Δεν πειράζει παιδιά
όλα είναι ξενιτιά,
μα έχει δέντρα και νερά
κι ανυπόκριτη χαρά.

Στου Χαλανδρίου τα στενά
στην Παπανικολή
θυμήθηκα τους φίλους μου
που έχουν πια χαθεί.

Δεν ξέρω αν έχουνε χαθεί
χαμένος είμαι εγώ,
μα ότι κι αν έχουν γίνει
εγώ τους αγαπώ.

Δεν πειράζει παιδιά
όλα είναι ξενιτιά,
μα έχει δέντρα και νερά
κι ανυπόκριτη χαρά.