Ζητάνε, ζητάν’, ζητάν’, ζητούν ξανά από μένα
Ο Σκλάβος της Σάρκας τους να γίνω
Ζητούν, ζητούν, ζητούν και απαιτούν και πάλι
Ανήμπορος να σέρνομαι, τρελός, σε μαύρο χάλι
Σαλός, χαμένος στο βυθό, αδιάκοπα να πίνω
Βότκα, ουίσκι, τεκίλα, τζιν, λευκό και κόκκινο οίνο

Μου λεν’, μου λεν’, μου λεν’, μου λένε να χωθώ
Σε μαύρου ονείρου τα μελανά τα νέφη
Σε λαβυρίνθους σκοτεινούς, φαντάσματα γεμάτους
Σε εφιάλτες ζοφερούς που απλώνουν τη σκιά τους
Εκεί που πόλεις καίγονται και σφάζονται τα βρέφη
Άγαλμα σκιάχτρο να με στήσουνε, να μου βαρούν το ντέφι

Μα όχι, δεν στέργω πια τα μαύρα να φοράω
Όχι, πάντα ΔΙΑΦΑΝΟΣ, ΓΑΡΥΦΑΛΟΣ, και ΚΡΙΝΟΣ
Και Έβρος και Πηνειός και Δούναβης και Ρήνος
Γήινος πάντα και γερός και χθόνιος να χωράω
Και στ’ ουρανού την απλωσιά μα και στην κάμαρά μου
Δικά μου πια τα γέλια μου, δικά μου τα δάκρυά μου