Αφού στα λόγια της καρδιάς δεν συμφωνήσαμε
και του ονείρου τις χαρές δολοφονήσαμε,
εγώ θα πάρω στη σιωπή μου και αντίο
με της αγάπης το στερνό λεωφορείο.

Μ’ ένα γραμμόφωνο παλιό κι ένα ρεμπέτικο
και με δυο νότες που θυμίζουνε βενέτικο,
θα πω τραγούδι στη νυχτιά να ξεχωρίσει
απ’ του καημού και της σιωπής τ’ αλισβερίσι.

Αν ποτέ σου μετανιώσεις
και με ψάχνεις μ’ αγωνία,
θα ‘μαι στην οδό συγνώμης
και του έρωτα γωνία.

Κι αφού τα χάδια σου κι αυτά λιποταχτήσανε
οι λεπτοδείκτες στο ρολόι αγανακτήσανε
και σταματήσανε στην ώρα που ‘χες φύγει
γιατί το άδικο σου φέρσιμο με πνίγει.

Αν ποτέ σου μετανιώσεις
και με ψάχνεις μ’ αγωνία,
θα ‘μαι στην οδό συγνώμης
και του έρωτα γωνία.