Να γινόμουν ισοβίτης
στη γλυκιά τη φυλακή της και ποτέ ας μην έβγαινα.
Να γινόμουν ισοβίτης
στη γλυκιά τη φυλακή της και ύστερα ας πέθαινα.

Γιατί να’ ναι τόσο δυνατή
η αγάπη της αυτή που να μ’ εξουσιάζει.
Γιατί να ‘ναι η σκέψη μου τρελή
κι όταν νοιάζεται για αυτήν με τη λογική τα βάζει.

Να γινόμουν ισοβίτης
στη γλυκιά τη φυλακή της και ποτέ ας μην έβγαινα.
Να γινόμουν ισοβίτης
στη γλυκιά τη φυλακή της και ύστερα ας πέθαινα.

Γιατί δεν μπορώ να βρω γιατί
όλα φέρνουνε αυτή στο μυαλό μου κάθε βράδυ.
Γιατί να ‘μαι μέσα στη σιωπή
και να ξέρω πως θα ‘ρθει σαν το φως μες στο σκοτάδι.

Να γινόμουν ισοβίτης στη γλυκιά τη φυλακή της
και ποτέ ας μην έβγαινα.
Να γινόμουν ισοβίτης στη γλυκιά τη φυλακή της
και ύστερα ας πέθαινα.