Λιώνω σιγά και φθείρουμαι,
το στήθος μου πονάει,
ο βήχας μου, τον θάνατο,
αυτός τον μαρτυράει.

Κανείς γιατρός δεν ημπορεί,
τον πόνο μου, να γιάνει,
μανούλα μου, η κόρη σου
κοντεύει να πεθάνει.

Μανούλα μου, το σφάλμα μου,
στον κόσμο είναι ένα,
αγάπησα η δύστυχη
και τώρα φτύνω αίμα.

Τον αίτιο, τον εύχομαι,
να παντρευτεί να ζήσει,
παιδιά να κάνει επιθυμώ,
να πάνε από φθίση.

Αχ, πεθαίνω, μανούλα μου γλυκιά.